'Dan is het vast kunstgras’
Voor een arbeidsmarkt die al jaren verlegen zit om menskracht, werken project manager Tatiana Ungureanu en managing director Hans Michels van Sioux Technologies opvallend lang bij dezelfde werkgever: respectievelijk tien en dertig jaar. Dat ze elke maand wel een paar uitnodigingen krijgen om te komen praten over een andere baan, doet hen niets. ‘Ik kan bij Sioux al mijn dromen waarmaken.’
Zijn ze wars van verandering? Absoluut niet! Is het loyaliteit? Nou… dat speelt wel mee. Maar wie denkt dat dat de enige reden is waarom Tatiana en Hans al zo lang bij Sioux werken, vergist zich. Hans Michels was naar eigen zeggen een verlegen twintiger, toen hij in 1992 startte als stagiair bij het toenmalige CCM, het mechatronicabedrijf van Sioux. Die verlegenheid wist hij al klimmend op de carrièreladder van zich af te schudden: 'Ik heb elke 5-7 jaar een andere functie vervuld en tussendoor rondde ik ook nog een MBA-opleiding af. Dat je hier zoveel ruimte krijgt om jezelf te blijven ontwikkelen, dát is de reden dat ik hier nog steeds ben. Betere arbeidsvoorwaarden verleiden mij niet, ik geloof niet zo in groener gras bij de buren – dat is vast kunstgras, denk ik dan. Bovendien word ik niet gelukkiger van een grotere auto of meer salaris. Ik wil lol hebben in mijn werk.'
Uit je comfort-zone
Ook Tatiana mag zich met een dienstverband van tien jaar behoorlijk honkvast noemen. Elke mail die ze krijgt voor een gesprek bij een concurrent, beantwoordt ze met: ‘Bedankt, geen interesse’. 'Ik zou hier alleen vertrekken als ik ergens van droom, dat ik niet kan realiseren binnen Sioux. Maar het lukt hier nog altijd om mijn grenzen te verleggen.' Tatiana begon in 2012 als senior software engineer in de automotive branche; inmiddels is ze project manager van een onderdeel van het Rema-project voor ASML. 'Deze nieuwe rol is totaal uit mijn comfort zone, dat vind ik heel waardevol. Het is mijn taak om goed te doorgronden wat de klant nodig heeft en samen met het team te bepalen wat de beste weg daarnaartoe is. Die competentie heb ik gaandeweg ontwikkeld: in het begin was ik nog vrij terughoudend en liet ik me sneller overbluffen door teamleden die stelliger waren dan ik. Nu ben ik kritischer en vraag ik door: waarom denk jij dat dit het beste is? Niemand weet alles 100% zeker.'
Liever met de bus
Dat haar werk ertoe doet, is voor Tatiana eveneens een belangrijke motivator om bij Sioux te blijven. 'We werken hier aan fantastische oplossingen, bijvoorbeeld voor een effectievere behandeling van kanker. Zelf leid ik binnen het Rema-project een deel van de ontwikkeling van een reticle masking module; dat is een onderdeel van een machine die sneller kleinere chips kan produceren. Daar zit de hele wereld om te springen. De relevantie is misschien vrij indirect, maar toch is het voor mij belangrijk dat mijn werk uiteindelijk iets betekent voor de wereld.' Hans herkent die drive sterk bij de nieuwe generatie medewerkers: 'Veel jonge sollicitanten zijn idealistisch. Laatst had ik een sollicitant op bezoek die zei: als jullie leaseauto’s hebben, kom ik niet. Hij vond dat we allemaal met het openbaar vervoer moesten reizen.'
Nou ging het afschaffen van het complete leaseplan Hans wat ver, maar er is wel iets anders dat hij nieuwe medewerkers kan bieden: avontuur. 'Als je wilt switchen naar een andere markt of rol, dan regelen we dat bij Sioux gewoon. Ik ken niemand die hier na tien jaar nog precies doet waarvoor hij of zij is opgeleid. Je studie is een belangrijke basis, maar ons werk is zo specialistisch dat er vrijwel altijd een interne opleiding nodig is voordat je aan de slag kunt. Het is in onze branche onmogelijk om alles perfect te beheersen, daarom investeren wij voortdurend in training en learning on the job. Nieuwe horizons verkennen hoort erbij.'
Geen ellebogen
Dat je tijdens je avontuur niet meteen wordt afgerekend op fouten, is volgens Tatiana een andere reden waarom niet alleen zij, maar ook veel collega’s lang bij Sioux blijven. 'Als je uit je comfort-zone stapt, hoort daarbij dat je je eerst ongemakkelijk voelt omdat je nog niet alles weet. Dat gevoel is goed; het zet je op scherp: je leert ervan, mits je de ruimte krijgt om dingen uit te proberen. Hier kan dat.' Hans herkent dat: 'Ik voelde dat ongemak toen ik mijn eerste hiërarchische leiderschapsfunctie kreeg. Ineens was ik verantwoordelijk voor de baanzekerheid en het werkgeluk van een heleboel leuke mensen. Dat was in het begin best spannend. Maar na zoveel sprongen in het diepe durfde ik er wel op te vertrouwen dat het goed zou komen.' Volgens Tatiana speelt de sterke collegialiteit daarin ook een rol. 'We zijn hier altijd bereid elkaar uit de brand te helpen. Je staat hier nooit alleen, er is altijd iemand bereid om mee te denken – ellebogenwerk kennen wij niet. Het verloop bij Sioux is niet voor niets zo laag, Hans en ik zijn beslist niet de enigen met een werkjubileum.'
